Lees meer over onze auteur Josette Scheeper

Onderwijs kiezen? Soms kiest het jou.

Hi, mijn naam is Josette Scheeper. Als je me in 2016 had verteld dat ik op een basisschool zou eindigen met kleuters die me met pindakaashandjes om de nek vliegen, had ik waarschijnlijk keihard gelachen. Of huilend “nee toch?!” geroepen. Want het plan was duidelijk: ik ging kennismanager worden. Serieus werk. In een net pak, met een koffiebeker en vergaderingen waar het woord “strategie” minstens zes keer per uur valt.

Ik startte dat jaar enthousiast met de opleiding Educatie en Kennismanagement. Een mond vol – en een toekomstbeeld waar ik mezelf vooral zag zitten op een draaistoel in een glazen kantoorpand. Wat er gebeurde? Het liep, zoals dat in het leven soms gaat, totaal anders.

Mijn roots liggen namelijk ergens anders. Tussen de dieren. Ik werkte een aantal jaar als dolfijnentrainer op Curaçao (ja, echt, flippers en visemmers). Om daarna in Nederland als trainer van blindengeleidehonden aan de slag te gaan, minstens zo slim en loyaal, maar net iets minder goed in salto’s. Daarnaast gaf ik les op een hondenschool, waar ik ontdekte dat het werken met mensen vaak nog uitdagender is dan met honden.

En toen kwam dat verplichte stageblok. Zucht. Geen zin in. Tot ik eenmaal stond op een vmbo-school. Het klikte meteen. Niet alleen met het vak dierverzorging , dat voelde als thuiskomen , maar vooral met de kinderen. Pubers. Soms bot, vaak briljant. Ik kreeg er energie van. Niet van het vroege opstaan, maar van de interactie. En zo werd het zaadje geplant.

In mijn tweede jaar van de studie solliciteerde ik bij Yuverta Amsterdam West. Mijn moeder, altijd nuchter, vroeg: “Weet je het wel zeker?” Het was een school met, zoals de vacature aangaf, een “uitdagende leerlingpopulatie” (lees: geen dag is saai). Ze gaven me zelfs een arbeidsmarkttoelage (belachelijk systeem, maar daar schrijf ik misschien nog wel eens een blog over)

Mijn eerste jaar daar was een sneltreinrit zonder rails. Alles was nieuw. Maar ik leerde razendsnel, over lesgeven, over gedrag en over mezelf. De kinderen waren mijn spiegels. Confronterend eerlijk, ontwapenend grappig, soms ontroerend. En als je je hart openstelt, krijg je er zóveel voor terug.

In de jaren die volgden gaf ik les in dierverzorging, maar ook in biologie, ICT, en zelfs handel & ondernemen (mijn eerste les begon met: “Goedemorgen, ik heb hier net iets meer verstand van dan jullie. Laten we samen uitzoeken wat winst is.”). Daarnaast werd ik bouwlaagcoördinator organisatiecoördinator (klonk belangrijk, was vooral veel regelen) en later bouwlaagcoördinator (klonk nóg belangrijker, was het soms ook).

Acht jaar later vond ik dat het tijd was voor iets nieuws.

Ik was ondertussen alweer een tijdje afgestudeerd en had mijn tweedegraads lesbevoegdheid gehaald om vervolgens meteen daarna te starten met een Master Pedagogiek. Geen opleiding voor mensen die graag met rust gelaten worden. Je wordt aan het denken gezet. Over kinderen ,onderwijs, de wereld en over jezelf. Regelmatig werd ik uit mijn comfortzone getrokken (lees paniekaanvallen en vaak aan jezelf twijfelen), maar wat groeide ik daarvan. Ik leerde vertragen, verwonderen en niet alles te willen oplossen. Soms mag je het even niet weten.

En toen gebeurde het. Ik kwam in aanraking met het speciaal basisonderwijs. Dat raakte iets. Mijn hoofd zei: “Je bent gek.” Mijn hart zei: “JA.” Inmiddels zit ik in de zij-instroom pabo en werk ik met jonge kinderen. Soms zijn ze hartveroverend. Soms hebben ze driftbuien waar een gemiddelde operazanger u tegen zegt. Maar oh, wat zijn ze puur. Eerlijk, lief en grappig vaak zonder dat ze het doorhebben. Het is een compleet ander landschap. Minder PowerPoint, meer Play-Doh. Minder toetsen, meer tranen (soms van mij).

Mijn onderwijsreis begon met vissen gooien naar dolfijnen, en nu geef ik knuffels aan kleuters die me uitleggen dat een banaan ook een telefoon kan zijn. Wie weet waar ik over tien jaar sta. Misschien toch achter een kantoorbureau , maar dan wel met een kleutertekening op het prikbord.

Voor nu? Geniet ik van elke dag waarop ik mag leren, lachen, struikelen en weer opstaan. Met kinderen als mijn leermeesters.

Zonnige groetjes Josette