Soms heb je van die momenten waarop je jezelf als leerkracht even achter de oren krabt. Bij mij was dat ergens halverwege groep 4, tijdens het rekenen. Kinderen die me glazig aankeken bij iets dat ik zélf best logisch vond, anderen die zomaar wat riepen en hoopten dat het goed was, en dan die paar die gewoon helemaal stil vielen. Het maakte me onzeker. Want ik gaf les zoals het moest volgens het boekje, maar het kwam niet aan. En dan ga je twijfelen: ligt het aan mij, of missen we iets? Ik weet nog goed dat een collega, tijdens de lunchpauze, een doosje op tafel gooide. Zo’n felgekleurd spelkaartensetje. “Moet je echt eens proberen,” zei ze. “Met Sprongen Vooruit. Werkt hier echt goed.” Ik had er nog nooit van gehoord. Maar nieuwsgierigheid won het van scepsis, dus ik ging op onderzoek uit.

Wat is het nou eigenlijk?

Het is geen complete rekenmethode. Dat dacht ik eerst wel, maar dat bleek niet zo te zijn. Met Sprongen Vooruit is meer een manier van denken over rekenen. Of eigenlijk: een manier van kinderen leren denken over rekenen. Het draait allemaal om inzicht, getalbegrip, strategieën, en spelenderwijs leren.

Geen werkboek vol sommen, maar kaartspellen, kralenlijnen, getallenwanden en zelfs beweging. Kinderen gaan rekenen door te doen, te praten, te bewegen. En dat is echt anders dan wat je gewend bent van de “klassieke” rekenlessen.

Waarom het werkt (bij mij dan)

Het moment dat ik het verschil zag, was eigenlijk al na de eerste week. We deden een oefening met de getallenlijn op de vloer. Ja, op de vloer. Gewoon met tape een grote lijn gemaakt, en kaartjes van 0 tot 100 erbij. Kinderen moesten met sprongen vooruit het antwoord op sommen vinden. En wat bleek? Ze snapten het. Ze zagen wat er gebeurde. Niet meer alleen “9 + 6 is… euh… 15?”, maar: “9 + 1 is 10, dan nog 5 erbij, dus 15!”

Dat klinkt misschien klein, maar het is een wereld van verschil.

Rekenen ging van iets mechanisch naar iets inzichtelijks. En je zag het ook terug in hun gedrag. Minder frustratie, meer betrokkenheid. Kinderen begonnen ineens zélf strategieën te bedenken. En dat is echt bijzonder om te zien.

Finn en de tafelbingo

Ik moet altijd aan Finn denken als ik aan deze aanpak denk. Hij zat in mijn groep 4, worstelde enorm met tafels. Bij elke toets raakte hij in paniek. Hij kende de rijtjes niet uit zijn hoofd, en dat frustreerde hem zichtbaar.

Toen kwam de tafelbingo. Geen toetsen, geen rijtjes. Gewoon een spel. Kinderen kregen bingokaarten met uitkomsten, en ik noemde sommen op: “4 x 6!” Finn zat te stuiteren op zijn stoel. Niet omdat hij het wist — maar omdat hij het zag. Hij ging rekenen, denken, vergelijken. En toen had hij bingo. En nóg een keer. Ik zag hem opbloeien.

Aan het eind van de les zei hij tegen me: “Juf, het is alsof mijn hoofd het nu snapt.”

Dat moment. Daar doe je het voor.

Wat zit er allemaal bij?

Je krijgt als leerkracht toegang tot leskaarten, materialen, handleidingen, en bijbehorende uitleg. Denk aan:

– Kralenlijnen

– Getallenmuur (echt topmateriaal!)

– Strategieborden

– Kaartspellen per leerjaar

– Bewegingsopdrachten

Maar er zit ook een filosofie achter. Je leert niet zomaar een spelletje aan. Je leert kinderen om na te denken over getallen, patronen te herkennen, en om verschillende oplossingsstrategieën te gebruiken.

Zelf heb ik een training gevolgd via CPS. Dat hielp enorm. Je leert daar niet alleen wat je doet, maar vooral waarom. En hoe je inspeelt op het denken van kinderen.

Voor welke groepen is het?

De aanpak is er voor groepen 1 tot en met 8. Voor de kleuters ligt de nadruk op tellen, hoeveelheden vergelijken en patroonherkenning. In groep 3 en 4 ga je naar splitsen, getalbeelden, en tafels. Vanaf groep 5 komt breder hoofdrekenen, schattend rekenen, breuken en procenten.

Het groeit dus mee met je klas.

Je hoeft het trouwens niet in elke les te gebruiken. Veel scholen plannen het bijvoorbeeld twee keer per week in. Of gebruiken het bij extra ondersteuning, remedial teaching, of voor plusgroepen.

Kritisch puntje

Is het perfect? Nee, natuurlijk niet. Het kost voorbereiding. Je moet materialen klaarleggen, nadenken over je doelen, en af en toe een chaosmomentje incasseren als het spel iets té leuk wordt.

Sommige kinderen vinden het juist lastig dat er niet één goed antwoord is, of dat ze niet precies weten wat er van hen verwacht wordt. Daar moet je als leerkracht dus goed op anticiperen.

Maar, en dat meen ik echt, het is de investering waard. Je krijgt er zoveel voor terug: betrokkenheid, inzicht, zelfvertrouwen. Kinderen die met plezier rekenen. En dat is veel waard.

En nu?

Ik gebruik het nu standaard. Niet elke dag, maar wel wekelijks. Het maakt mijn lessen rijker, afwisselender en eerlijk gezegd ook leuker voor mezelf. Geen kind dat om extra rekenbladen vraagt, maar om nóg een ronde getallenbingo? Ja, dat gebeurt. En ik doe gewoon mee.

Wat mij betreft verdient “Met Sprongen Vooruit” een vaste plek op elke school. Niet als vervanging van een methode, maar als krachtige aanvulling. Als manier om rekenen weer iets levendigs te maken. Want leren, dat doe je niet alleen met je hoofd — maar ook met je hart, je handen, en soms zelfs je voeten.

Meer blogs lezen? Bekijk onze kennisbank!