Lees meer over onze auteur Harry Rops

Mijn naam is Harry Rops. (stief)vader van intussen 6 volwassen kinderen en 9 kleinkinderen. Ik heb 42 jaar in het onderwijs gewerkt en sinds een aantal jaren met pensioen. In mijn vrije tijd werk ik ook als vrijwilliger bij de organisatie Make A Wish.

De start van mijn onderwijs carrière als leerkracht

Net van de PABOin 1976 werd ik invalleerkracht op een basisschool groep 6, echter kreeg ik onverwachts de kans om leerkracht in het ZML onderwijs te worden. Ik wilde dat, omdat ik zelf een zus heb met een ernstige verstandelijke beperking. Het was echt pionieren en dankzij mijn collega leerde ik toen al hoe meer gedifferentieerd te werken met een eigen gemaakt notatiesysteem. Intussen was ik ook vervangend directeur geworden. De stap naar directeur van een school was dan voor mij logisch.

De start van mijn onderwijs carrière als directeur

In 1987 begon mijn carrière als directeur van een kleine SO/VSO-ZML school. In de jaren negentig waren we eigenlijk al voorlopers met integratieactiviteiten met de basisschool naast ons. Tevens hebben we speciale ‘auti-klassen’ ingericht. Dit waren klassen met 8 leerlingen met autisme, speciaal ingerichte klas en programma. Dat werkte fantastisch. De kinderen gingen cognitief sneller vooruit, maar ook sociaal maakten ze goed vorderingen. Hier heb ik mijn grote interesse en passie voor leerlingen/jongeren met extra behoeften, vooral de leerlingen met autisme.

In 1997 werd ik directeur van een SO/VSO-ZML school In Middelburg. Wederom hebben we speciale klassen voor leerlingen met autisme ingericht. Na een aantal jaren fuseerden we met 4 andere scholen in Zeeland en werd ik boven schools directeur. Ik ben toen gevraagd om te starten als coördinator van autisme-opleidingen bij Fontys OSO voor een dag in de week. Daarnaast was ik docent bij de Master Degree SEN opleiding.

Nieuwe uitdaging

Na gemiddeld 8 tot 10 jaar ben ik altijd toe aan een nieuwe uitdaging en werd ik senior organisatieadviseur bij een organisatiebureau. Hier had ik werkzaamheden als interim-directeur van een basisschool en SBO, ondersteuning bij Ambulante dienstverlening, trainen leerkrachten en directeuren.

Vervolgens ben ik directeur/bestuurder van een grote SO/ VSO ZML school geworden. Ik was altijd al een aanhanger van meer inclusief onderwijs. In die regio had ik het geluk dat zowel een basisschool als twee VO scholen hierin ook geïnteresseerd waren. Het lukte ons in een sterke samenwerking om een speciale klas in een basisschool, Praktijkschool en VMBO school in te richten.

Werken op Bonaire

Toen kwam een unieke kans op mijn pad en kon ik directeur van het EOZ (expertisecentrum onderwijs en zorg) op Bonaire worden. Het werken in geheel andere omstandigheden. We begeleidden alle scholen op Bonaire ten aanzien van leerlingen die extra aandacht nodig hadden. Mijn eerste les was om mijn ‘Nederlandse hoed’ af te zetten en te verwisselen voor een ‘Caribische hoed’. Hier heb ik geleerd om echt uit te gaan van de Caribische cultuur. Dit betekende vooral ‘kijk wat ze werkelijk kunnen en dat ze het ook zich eigen kunnen maken’. Dit kan alleen in kleine stapjes en steeds de identiteit van het eiland mee te nemen.

De afsluiting van mijn onderwijs carrière

Terug in Nederland kon ik beginnen als directeur van een grote SO Mytylschool. Dit was voor mij weer een nieuwe tak van sport. Het was een imposante ervaring wat het betekent om te werken met kinderen met een lichamelijk beperking van zeer laag tot normaal intellectueel niveau. Tot een jaar voor mijn pensionering ben ik sectordirecteur van 2 Mytylscholen en een school voor langdurige zieke kinderen geweest.

Pensionering

Na mijn pensionering heb ik samen met mijn vrouw leerkrachten getraind op Saba t.a.v. autisme. Daarnaast coachte ik enkele leerkrachten op Saba. Zo kwam ik ook in aanraking met het project lerarencoach. Ik ben nu sinds een jaar lerarencoach van een basisschool op St. Eustatius. Op Saba en St. Eustatius is geen speciaal onderwijs, dus alle scholen zijn inclusief, wat een mooie uitdaging is om dit te kunnen ondersteunen.
Ik heb een rijk carrière achter de rug met mooie en zware momenten. Ik heb vele nieuwe initiatieven ontwikkeld in al mijn banen. Mijn stelling is: ‘je bent nooit uitgeleerd’. Ik vind dat essentieel voor de houding van elke persoon die in het onderwijs werkt. Ik zeg ook altijd: ‘ik weet heel veel van autisme, maar ik weet ook heel veel niet’. Ieder kind is uniek en heb geleerd vooral ‘achter het kind/jongere’ te kijken. Als je dat doet, begrijp je sneller waarom hij/zij zo handelt en kan je samen met het kind/jongere nieuwe oplossingen en aanpak ontwikkelen.

Ik deel graag mijn kennis en ervaringen

Dit doe ik via TIP onderwijs en artikelen via LinkedIn, maar wil ook nog steeds graag in de praktijk in Caribisch Nederland leerkrachten adviseren en ondersteunen. Mijn interessegebieden liggen bij inclusief onderwijs met vooral de aandacht voor de kinderen/jongeren met autisme of andere specifieke gedragskenmerken, die extra ondersteuning nodig hebben in de klas. Hierin is aandacht binnen de zorgstructuur van een school essentieel.

Harry Rops