Als ik aan pubers denk, denk ik niet meteen aan de stereotype opstandige tiener met een hoodie over z’n hoofd en oortjes in. Nee, ik denk aan die enorme mengelmoes van emoties, veranderingen en – eerlijk is eerlijk – ook een hoop humor. Pubers zijn in veel opzichten een soort tussenstation: ze zijn niet meer klein, maar ook nog niet echt volwassen. En eerlijk? Dat levert soms fantastische én frustrerende momenten op.

Wie zijn pubers eigenlijk?

Pubers zijn, officieel gezien, jongeren tussen ongeveer 11 en 18 jaar oud. In die jaren verandert er ontzettend veel, zowel lichamelijk als in hun hoofd en hart. Wat gisteren nog vanzelfsprekend was, kan vandaag ineens stom zijn. En wat vandaag drama is, kan morgen alweer vergeten zijn. Ergens moet je als ouder maar gewoon een beetje meebewegen. Of proberen in elk geval.

Ik merk het vooral in de kleine dingen: mijn zoon (13) kan ‘s ochtends mokkend aan het ontbijt zitten omdat zijn sokken “niet lekker voelen”, en ‘s avonds uren kletsen over zijn favoriete games alsof er niks aan de hand is. Het is alsof je elke dag een andere versie van je kind ontmoet.

Waarom pubers zo ongelooflijk zoeken (en dat hoort erbij)

Wat ik in het begin moeilijk vond, was het besef dat veel gedrag van pubers helemaal niet tegen mij persoonlijk gericht is. Ze zijn gewoon aan het zoeken. Naar wie ze zijn, wat ze belangrijk vinden, hoe ze erbij willen horen. Soms voelt het alsof ze je wegduwen, maar eigenlijk zeggen ze: “Help me, ik weet zelf ook niet precies hoe.”

Toen mijn dochter laatst uit het niets boos werd omdat ik vroeg hoe haar toets was gegaan, had ik de neiging om het meteen groot te maken. Maar na een uurtje kwam ze zelf met een kop thee naast me zitten. Zonder woorden begrepen we elkaar weer. Niet alles hoeft opgelost te worden. Soms moet je er gewoon zijn.

Kleine overwinningen in het puberleven

Wat je niet vaak leest, maar wat misschien nog belangrijker is: de kleine momenten. Die zeldzame keren dat ze uit zichzelf iets vertellen. Dat onverwachte knuffeltje als je het net niet verwacht. Of dat trotse gevoel als je ziet hoe ze, ondanks alles, hun eigen pad beginnen te vinden.

Laatst stuurde mijn zoon me vanuit school ineens een appje: “Ma, ik heb een 8 voor wiskunde!” Geen emoji’s, geen verdere uitleg. Maar ik las tussen de regels door: kijk, ik kan dit. En ik voelde me stiekem zo trots dat ik even moest slikken.

Wat pubers mij hebben geleerd

Ik dacht altijd dat ik degene was die hen dingen moest leren. Hoe je beleefd bent. Hoe je verantwoordelijkheid neemt. En dat is natuurlijk ook zo. Maar ik leer minstens zoveel van hen.

Ik leer om los te laten, ook als dat eng voelt. Om te vertrouwen, zelfs als ik me zorgen maak. En misschien wel het belangrijkste: om elke dag opnieuw te blijven zien wie ze zijn, niet wie ik wil dat ze zijn.